Türkiye ekonomisi 1994 yılında önemli bir ekonomik kriz yaşadı. Tansu Çiller’in başbakanlığındaki DYP-SHP Koalisyon Hükümeti, ekonomik krizin yükünü öncelikli olarak işçilere ve memurlara yüklemeye kalkınca, 1994 yılı yoğun işçi ve memur eylemleriyle geçti.

Sendikaların işyeri örgütlenmesinin temel direği, işyeri sendika temsilcileridir. İşyeri sendika temsilcilerinin atanması ve görevleri, 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanununun 27. maddesiyle düzenlenmiştir:

Türk-İş’in 7-13 Aralık 1992 günleri Ankara’da toplanan 16. Olağan Genel Kurulu sonrasında 1 Mayıs’ın işçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma ve mücadele günü olarak mitingle kutlanması konusu gündeme geldi.

İşçilerin önemli sorunlarından biri, istirahat süresince veya emekliliğine az süre kalmışken işten çıkarılma tehlikesidir.

Türk-İş’in 3 Ocak 1991 genel eylemi ve Zonguldak maden işçilerinin 4-8 Ocak Zonguldak-Mengen yürüyüşünün ardından, 1991 yılı yine yoğun eylemlerle geçti.

İşçinin gözaltına alınması, tutuklanması veya hüküm giymesi durumunda işverenin işçinin iş sözleşmesini, kıdem tazminatını ödeyerek, sona erdirme yetkisi vardır.

12 Eylül 1980 darbesi sonrasında ve özellikle 1983 yılından itibaren Türkiye’de gerçek işçi ücretleri sistemli bir biçimde düşürülmeye, işçiler ve memurlar ciddi ve hızlı bir mutlak yoksullaşma yaşamaya başladı.

Toplu iş sözleşmelerinin önemli kazanımlarından biri, alınan istirahatler nedeniyle meydana gelebilecek gelir kayıplarının işveren tarafından karşılanmasıdır.

Türkiye’de işçi-işveren ilişkileri 1967-1968 yıllarında gerginleşti. Birçok işyerinde grev ve yasadışı grev yapıldı. İşçilerin çeşitli protesto biçimleri yaygınlaştı.

Tekgıda-İş Sendika Akademisi’nin daha önceki raporlarında fazla çalışma ve genel tatillerde çalışma konularındaki toplu sözleşme hükümleri ele alınmıştı. Hafta tatilinde çalışma konusu ise bu ikisinden farklıdır ve genellikle bilinmemektedir.

Ulusal Bayram ve Genel Tatiller Hakkında Kanuna göre, aşağıda belirtilen günler “genel tatil”dir:

4857 sayılı İş Kanunu’nda 41, 42 ve 43. maddeler fazla çalışma ve fazla sürelerle çalışma konularını düzenlemektedir. Ayrıca, “İş Kanunu’na İlişkin Fazla Çalışma ve Fazla Sürelerle Çalışma Yönetmeliği” de bu konuda daha ayrıntılı düzenlemeler getirmiştir.