Türkiye’nin “genel grev” olarak nitelendirilebilecek ilk yaygın iş durdurma eylemi, Türkiye Öğretmenler Sendikası (TÖS) ve Türkiye İlkokul Öğretmenleri Sendikası (İLKSEN) tarafından 15-18 Aralık 1969 günleri gerçekleştirilen “Büyük Öğretmen Boykotu”dur.

5 Nisan 1994 İstikrar Programı sonrasında işçilerin ve kamu çalışanlarının yaygın eylemleri gerçekleştirildi.

Yürürlükte bulunan 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu, işyeri sendika temsilcilerine ve işyerinde çalışmaya devam eden “Kuruluşun ve şubesinin yönetim kurulu üyelerine” çok önemli bir iş güvencesi sağlamaktadır.

Türkiye ekonomisi 1994 yılında önemli bir ekonomik kriz yaşadı. Tansu Çiller’in başbakanlığındaki DYP-SHP Koalisyon Hükümeti, ekonomik krizin yükünü öncelikli olarak işçilere ve memurlara yüklemeye kalkınca, 1994 yılı yoğun işçi ve memur eylemleriyle geçti.

Sendikaların işyeri örgütlenmesinin temel direği, işyeri sendika temsilcileridir. İşyeri sendika temsilcilerinin atanması ve görevleri, 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanununun 27. maddesiyle düzenlenmiştir:

Türk-İş’in 7-13 Aralık 1992 günleri Ankara’da toplanan 16. Olağan Genel Kurulu sonrasında 1 Mayıs’ın işçi sınıfının uluslararası birlik, dayanışma ve mücadele günü olarak mitingle kutlanması konusu gündeme geldi.

İşçilerin önemli sorunlarından biri, istirahat süresince veya emekliliğine az süre kalmışken işten çıkarılma tehlikesidir.

Türk-İş’in 3 Ocak 1991 genel eylemi ve Zonguldak maden işçilerinin 4-8 Ocak Zonguldak-Mengen yürüyüşünün ardından, 1991 yılı yine yoğun eylemlerle geçti.

İşçinin gözaltına alınması, tutuklanması veya hüküm giymesi durumunda işverenin işçinin iş sözleşmesini, kıdem tazminatını ödeyerek, sona erdirme yetkisi vardır.

12 Eylül 1980 darbesi sonrasında ve özellikle 1983 yılından itibaren Türkiye’de gerçek işçi ücretleri sistemli bir biçimde düşürülmeye, işçiler ve memurlar ciddi ve hızlı bir mutlak yoksullaşma yaşamaya başladı.

Toplu iş sözleşmelerinin önemli kazanımlarından biri, alınan istirahatler nedeniyle meydana gelebilecek gelir kayıplarının işveren tarafından karşılanmasıdır.

Türkiye’de işçi-işveren ilişkileri 1967-1968 yıllarında gerginleşti. Birçok işyerinde grev ve yasadışı grev yapıldı. İşçilerin çeşitli protesto biçimleri yaygınlaştı.