TÜİK’in işsizlik oranının azaldığı açıklamasını İŞKUR çürüttü. İŞKUR sadece kuruma kayıtlı işsiz sayısının bile bir ayda yüzde 2,5 arttığını duyurdu.

Türk-İş tarihine ilişkin araştırma, tez ve kitaplarda hiç ele alınmamış bir girişim, Türk-İş’in 16-22 Nisan 1979 günleri toplanan 11. Genel Kurulu öncesinde sol eğilimli sendikacıların oluşturduğu TÜRK-İŞ DEMOKRATİK İŞÇİ HAREKETİ’dir.

Türk-İş içindeki CHP’li sendikacılar, 1976 yılında “Türk-İş Üyesi Sosyal Demokrat Sendikalar” adıyla yeni bir hareket başlattı. Bu yapı, 1971 yılında Abdullah Baştürk ve Genel-İş’in önderliğini yaptığı “Sosyal Demokrat Sendikacılar Konseyi”nden farklı bir girişimdi.

TEKGIDA-İŞ SENDİKA AKADEMİSİ Cumhuriyet Halk Partisi’nin Türk-İş içinde etkisini artırma çabalarının başını çeken, 4’ler Raporu ve 12’ler Raporu’nun ve ardından Sosyal Demokrat Sendikacılar Konseyi’nin önderi konumundaki kişi, Abdullah Baştürk idi. Abdullah Baştürk, Genel-İş Sendikası’nın genel başkanlığının yanı sıra, TBMM’de, 1969-1973 döneminde CHP listesinden Yozgat milletvekili ve 1973-1977 döneminde CHP listesinden İstanbul milletvekili olarak görev yaptı. […]

1971-1980 döneminde Türk-İş’in siyasi partilerle ilişkileri konusunda çok kapsamlı ve geniş katılımlı toplantı ve tartışmalar yapıldı.

Türk-İş’te siyasi partilerle ilişki ve partiler üstü politika konusundaki tartışmalar, kendilerini “sosyal demokrat” olarak nitelendiren bazı sendikacıların 1971 yılı Ocak ve Temmuz aylarında iki ayrı rapor hazırlamaları, bunları Türk-İş’e iletmeleri ve kamuoyuna açıklamalarına yol açtı.

1964 yılından itibaren Türk-İş’te en çok tartışılan konulardan biri, “partilerüstü politika” idi. 1964 yılında Türk-İş Tüzüğü’ne eklenen bu düzenleme, daha sonraki yıllarda bazı değişikliklere uğradı. Ancak bu kavramın içeriğinin yeterince anlaşıldığı tartışmalıdır.

24 Ocak 1980 günü açıklanan istikrar programı, çeşitli düzenlemelerin yanı sıra, Türkiye’de özellikle 1929 yılından beri uygulanmakta olan ithal ikameci sanayileşme politikasından ihracata dönük sanayileşme politikasına geçişi de getirdi.

1990’lı yıllarda özelleştirme tartışmalarıyla birlikte gündeme gelen bir öneri, işçilerin, sendikaların veya işçilerin katkılarıyla oluşmuş vakıfların veya kurumların, kamu iktisadi teşebbüslerini satın almasıydı.

Atatürk’ün devletçilik politikası, Türkiye’nin ekonomik kalkınması olduğu kadar, ekonomik ve siyasi bağımsızlığı ve milli birliğin oluşturulup güçlendirilmesi açısından son derece önemliydi.

Ücretli çalışanların yüzde 46’sı asgari ücret ve altında yıllık gelirle geçiniyor.

Enflasyon karşısında eriyen asgari ücrete son yapılan yüzde 30’luk zam, Türkiye’de genel ücretleri 300 dolar civarına yerleştirdi.