Bir aydır Ankara’da soğuğa, polis copuna, biber gazına, Sayın Büyük’ün zehir gibi açıklamalarına direnen TEKEL işçileri; üç gün boyunca sadece su içecek, eğer hâlâ haklarını alamazlarsa da ölüm orucuna başlayacaklar…..

Toplumsal muhalefetin gözü kulağı TEKEL işçilerinin direnişinde. Nasıl olmasın ki? Halkın akla karayı seçmekte zorlandığı iktidar kavgalarının, antidemokratik açılımların ortasında, neyin ne olduğunu gözler önüne seren bir ışık oldu bu direniş.

Ankara’nın ayazında geceyi sokakta taburelerin üzerinde geçirmiş binlerce kadın-erkek işçinin arasındayım. Farklı kültürlerin anlamı kalmamış ekmek kavgasında. Ayaza yenik düşmemek için kol kola yürüyorlar. Büyük madenci direnişinin kokusunu, havasını alıyorum. Özalizmi kıran dönemeç taşları… Erdoğanizm için de bir dönemeç, kırılma noktası mı?

TEKEL işçilerinin direnişi bir ayı doldurdu. İşçiler bir süre önce yaptıkları referandumla yüzde 99’u geçen bir oranda “mücadeleye devam” dedi. Bu direniş, sadece hak kaybına uğrayan TEKEL işçileri açısından değil aynı zamanda belli bir durgunluğa giren emek mücadelesi için de bir umut oldu.

Türk-İş sendikacılıkta yüz ağartan yeni bir düzen kurulmasını istiyorsa, bunu Ankara’da masa başında oturarak yapamayacağını artık anlamış olmalıdır. İşçi hareketine yeni bir Saraçhane Mitingi gereklidir. Türk-İş; AKP’nin ciddiye almadığı Türk-İş’in ve işçinin gücünü AKP’ye kanıtlamalıdır