Türkiye’de 1999 yılı Temmuz, Ağustos ve Eylül aylarının gündeminin önde gelen birkaç maddesinden biri, “sosyal güvenlik reformu” adı verilen yasa tasarısıydı.

Türk-İş Yönetim Kurulu, 3 Aralık 1996 günlü Başkanlar Kurulu toplantısında alınan karar uyarınca, Ankara’da 5 Ocak 1997 günü “Türkiye’ye Sahip Çık! Demokratikleşme İçin Mücadele Et!” Yürüyüş ve Mitingini düzenledi.

Türk-İş’in 5-10 Aralık 1995 günleri toplanan 17. Genel Kurulunda, temel siyasal, demokratik ve ekonomik taleplerin yer aldığı kapsamlı “Görüş ve Talepler” kararı oybirliğiyle kabul edildi. Bu kararlar, işçi sınıfının her kesiminin ortak olduğu çizgiyi tanımlıyordu ve bir parti programının taslağı gibiydi.

1995 yılı yaz aylarında kamu kesimi toplu iş sözleşmelerinde hükümetin olumsuz tavır takınması üzerine, 5 Ağustos 1995 günü Ankara’da Kızılay Meydanı’nda gerçekleştirilen ve yaklaşık 250 bin kişinin katıldığı mitingin arkasından, grevlerin öncesinde yeni eylemler gündeme getirildi.

1995 yılında Türkiye tarihinin en yoğun yasal grevleri ve bu grevler öncesi ve sonrasında önemli grev-dışı eylemler yaşandı.

1995 yılında işçi haklarına yönelik en önemli saldırı girişimlerinden biri, sosyal güvenlik haklarında önemli bir kısıtlamaya gidilmesiydi. Türk-İş’in 30 Nisan 1995 günü İzmir’de ve 21 Mayıs 1995 günü Rize’de yaptığı mitingler, bu girişimin önlenmesinde belirleyici bir etki yaptı.

1995 yılı, siyasi iktidarın, 1994 ekonomik krizinin ardından işçilere ve kamu çalışanlarına yönelik saldırılarının arttığı ve sertleştiği bir dönemdi. Bu yılında başında yaşanan bazı sorunlar, Türk-İş Başkanlar Kurulu’nun 17-18 Mart 1995 günleri yapılan Başkanlar Kurulu toplantısı sonrasında yayımlanan bildiride özetleniyordu. Bu bildiride, 1 Mayıs’ı kutlama kararı da yer alıyordu.

1994 yılında 5 Nisan İstikrar Programı uygulandıkça, işçilerin ve memurların tepkileri de kitlesel bir nitelik kazandı. Bu eylemlilik, 1995 Mali Yılı Bütçe Kanunu Tasarısının TBMM’ye sunulmasıyla birlikte daha da yoğunlaştı.

Tansu Çiller’in başbakanlığında DYP-SHP Koalisyon Hükümeti, 1994 yılında ekonomik krizden çıkış için 5 Nisan 1994 tarihinde bir istikrar programı açıkladı. Bu programın temel hedefi, öncelikle kamu kesiminde işçilik maliyetlerinin azaltılmasıydı.

Türkiye’nin “genel grev” olarak nitelendirilebilecek ilk yaygın iş durdurma eylemi, Türkiye Öğretmenler Sendikası (TÖS) ve Türkiye İlkokul Öğretmenleri Sendikası (İLKSEN) tarafından 15-18 Aralık 1969 günleri gerçekleştirilen “Büyük Öğretmen Boykotu”dur.

5 Nisan 1994 İstikrar Programı sonrasında işçilerin ve kamu çalışanlarının yaygın eylemleri gerçekleştirildi.

Yürürlükte bulunan 6356 sayılı Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu, işyeri sendika temsilcilerine ve işyerinde çalışmaya devam eden “Kuruluşun ve şubesinin yönetim kurulu üyelerine” çok önemli bir iş güvencesi sağlamaktadır.