İşçi, kendi deneyimi içinde, barikat yıkan sloganı, savaş kazanan bayrağı ve devrim yapan önderi bilincine çıkarıyor, işçiyi kendi içine düğümleyen siyasetler ve simgeler vardır. Şişecam işçisi, düğümü çözmeye yöneliyor. Mustafa Kemal´in askeri olmak, işçiyi 2012 de milyonları ayağa kaldıran büyük halk hareketiyle birleştirir. İşçi elini o büyük harekete uzatıyor.

İşçi, kendi deneyimi içinde, barikat yıkan sloganı, savaş kazanan bayrağı ve devrim yapan önderi bilincine çıkarıyor, işçiyi kendi içine düğümleyen siyasetler ve simgeler vardır. Şişecam işçisi, düğümü çözmeye yöneliyor. "Mustafa Kemal’in askeri" olmak, işçiyi 2012 de milyonları ayağa kaldıran büyük halk hareketiyle birleştirir. İşçi elini o büyük harekete uzatıyor.

Şişecam Topkapı Fabrikası işçileri, başanlı bir mücadele yürütüyor. Ekmek mücadelesidir bu. Ulusal Kanalda iki gündür izliyoruz, işçinin talebi çalışmak. Fabrika imar planı gerekçe gösterilerek kapatılıyor. İşçi, Anadolu Cam Sanayi AŞ’nin Ocak ortasında Eskişehir’de üretime başlayacak fabrikasında çalışmak istiyor. Patronun da olumlu yaklaşması gerekmez mi, deneyimli, işi bilen işçileriyle üretim yapmak akıl kan değil mi? işçinin kararlı direnişini Aydınlıkla okuyor,

Ulusal Kanal dan izliyorsunuz. Bu mücadele, önümüzdeki dönemin işçi hareketine ışık tutacak bilinç kıvılcımları nedeniyle ayrıca önemli. 1989 İşçi Baharının başarı sırrı Önce izin verirseniz, 1989 sonrasının işçi hareketi derslerini hatırlatacağız. 1989 İşçi Baharı ve arkasından gelen 1990 Madenci Hareketi ve 3 Ocak 1991 Genel Grevi, büyük basanlara imza attı. 12 Eylül’den emekçinin çıkışı o hareketlerle oldu. Dahası işçi hareketi, Özal’ın Irak’a savaş kışkırtmasına set çekti. Savaş, Özal’ın savaşıydı, Türkiye’nin savaşı değildi. İşçi hareketi, ekonomik taleplerin ötesine geçerek milletle birleşti. 1991 Ekim seçiminde ANAP iktidarını deviren, aslında bu işçi hareketidir. "Çankaya’nın şişmanı işçi düşmanı" sloganı seçim sandığına yansıdı. 1989 Baharından 3 Ocak 1991 Genel Grevine giden süreçte, öncü Partimiz, Ferit llsever’in genel başkanlığında çok önemli görev yaptı. Tersanelerin önderliğinden Zonguldak Madenci Hareketine kadar doğru siyasetler üretti ve mücadelenin hep önünde oldu.

3 Ocak 1991 Genel Grevini de Türk-İş sendikalarının yöneticileriyle baş başa planladık ve adım adım hayata geçirdik. Bu deneyimler önümüzdeki günlerde bu köşede anlatılacak. Yıkhnm Koç, Esin Ergene, Mehmet Akkaya arkadaşlanmız ve Aydınlık Emek sayfası da kuşkusuz işleyeceklerdir. 1991 sonrası dersleri 1991 sonrasının deneyimleri de derin dersler içeriyor. Özelleştirmelere karşı direnişler, birkaç basan dışında olumsuz derslerle doludur.

Yeni bir emek hareketi dönemine girerken, son 20 yılın deneyimlerini çok iyi değerlendirmek durumundayız. Direnişleri tek tek hatırlayacak olursak destanlar yazılmıştır. Ama yenilginin en önemli nedeni de, işçi eylemlerinin işte bu tek kalışlarındadır. İşyeri çapında veya bir sendikanın örgütlediği alanda yalnız kalan işçi direnişleri en sonunda bastinlmıştır. Türk-İş’in genel kongreleri ve sendikalarımızın genel kongreleri hatırlanacaktır. Yine direniş yerlerine yaptığımız ziyaretler belleklerdedir. İşçinin hiçbir zaman sırtını sıvazlamadık, sınıfa hep başarı yol ve siyasetlerini gösterdik. İşçiyi yalnızlaştıranlar İşçiyi yalnızlaştıran başlıca iki etken görülmüştür. En başta gelen, sendika yönetimleridir.

Sendikacı, bu eylemlerde işçinin önüne geçer, yürür, yürür, yürür, slogan atar, konuşma yapar. Ama dikkat edilsin, bu mücadelelerin birleşmesi, diğer sendikaların katılması ve en önemlisi halkın desteği için etkin çabalara girişilmez. Sendikalar, birbirinin eylemini ziyaret eder, ama hepsi Türk-İş veya DİSK’in üyesi oldukları halde, birlikte bir şey yapılmaz. En son ve en çarpıcı örnek, Tekel direnişidir. Tek-Gıda-İş’in Mustafa Türkel yönetiminde halkla birleşen başanlı önderliği,

Türk-İş Genel Merkezinin ve diğer sendikaların, söz yerindeyse ihanetine uğramıştır. Türk-İş’in o görkemli mücadeleyi başarıya ulaştıracak gücü fazlasıyla vardı. Ama son 20 yılın sendika yöneticiliği, o gücü yatırmak içindir. Birkaç istisna, olumsuz tabloyu değiştirmiyor. İşçiyi yorma mesleği Hak-İş’i sendikadan saymıyoruz. Türk-İş ve DİSK sendikasının son yirmi yılını tanımlayalım. Sendikacılık, sanki işçiyi yorma mesleğidir. Sendikacı, görev günü gelince, işçiyi yorar yorar ve işçi yorulunca da "demokratik" bir oylama yapıp beyaz bayrağı çeker.

Hükümetler, özelleştirmeleri sendikacıların desteği sayesinde başardılar. Düşününüz, Türk-İş ve DİSK, özelleştirmelere ilke olarak karşı çıkmamıştır, "özelleştirmeler kârlı olsun" demişlerdir. Bayram Meral, Mustafa Kumlu birlikte olduğumuz birçok toplantı ve kongrelerde, "Doğu Perinçek kardeşimiz ve arkadaşları, özelleştirmelere cepheden karşı çıkıyorlar, ama biz karşı değiliz" diye açık açık ve biraz da bize gıptayla bakarak tutumlannı ortaya koymuşlardır. "Sol" görüntülü yalnızlaştırma Sendika yönetimleri kadar olmasa da, ikinci sorumluluk, "Sol" görüntülü parti ve gruplara aittir. Bunlar bayraklannı alır, işçi direnişlerine gelir veya bazı sendikalar üzerinden direnişi yalnızlaştıran, halktan koparan uygulamalarda bulunurlar.

Ufuk Uras’ın ÖDP’si EMEP ve bugünkü "TKP" ve diğer bazı gruplar, özelleştirmelere karşı çıkmayı "devlet kapitalizmi" diye nitelemişlerdir. Özelleştirmelere karşı mücadeleyi "Kemalistlik" diye eleştirmişlerdir. Bu grupların en sonunda tek bir sloganları vardır: "İşçilerin birliği sermayeyi yenecek." İşçiyi yalnızlaştıran, iki yüzyıldır yenilgiye götüren strateji de işte bu sloganda özetlenir. Menşevikler, anarşistler, Troçkistler ve sosyaldemokratlar gibi, hiçbir zaman devrim yapmamış ve hep devrimleri balkondan izlemiş ya da devrimi sırtından hançerlemiş hareketlerin sloganıdır bu! O konuyu yarın enine boyuna açacağız.

Şişecam işçisi düğümü çözüyor Topkapı Şişecam işçisinin eyleminde bir basan ışıltısı var. İşçi önderleri ve Kristal-İş yöneticileri, toplumla birleşmeye çalışıyor. Polis kapıya dayanınca, eline Ay yıldızlı bayrağı alıyor, Atatürk’ün posterini kaldırıyor ve "Mustafa Kemal’in askerleriyiz" diye slogan atıyor. İşçi, kendi deneyimi içinde, barikat yıkan sloganı, savaş kazanan bayrağı ve devrim yapan önderi bilincine çıkarıyor. İşçiyi kendi içine düğümleyen siyasetler ve simgeler vardır.

Şişecam işçisi, düğümü çözmeye yöneliyor, kendisini toplumla birleştirecek ve başarının yolunu açacak ışığı keşfediyor. "Mustafa Kemal’in askeri" olmak, işçiyi 2012 de milyonları ayağa kaldıran büyük halk hareketiyle birleştirir. İşçi elini o büyük harekete uzatıyor. Bayrak, işçiyi milletiyle birleştirir. İşçi milletine başvuruyor, onun dayanışmasını talep ediyor. Atatürk, işçiyi İstiklal Savaşıyla ve devrimle birleştirir. İşçi, tarihe yaslanıyor ve Türkiye’nin geleceğine ağırlığını koyuyor.

Damdaki kemancı Polis baskını karşısında fabrikanın damına çıkan işçinin ufku genişlemiştir. Barikat yıkacak adam, kuvvete yönelir. Barikat yıkacak emekçi, barikatı yıkacak strateji ve siyasetle buluşur. Bütün halk için geçerlidir bu. Göreceksiniz, önümüzdeki yıl işçi hareketi Cumhuriyet hareketiyle birleşecektir. Çalışan Türkiye’yle Çağdaş Türkiye’nin el ele vermesi, zorunludur ve kaçınılmazdır. Yine göreceğiz, "Mustafa Kemal’in askerleriyiz" sloganı, önümüzdeki yıllarda Diyarbakır ve Tunceli’nin sloganı olacaktır. Bunu yazın bir kenara.

Bu halkı bölerek ve kendi gettolarına hapsederek ezme dönemi bitmiştir. Mustafa Kemal’in askerleriyiz. Atatürk’te birleşiyoruz. Şişecam işçisinin ekmeğini elinden alamayacaklardır. Mücadele halkla birleşiyor ve başarıya ulaşacaktır. Ancak Şişecam işçisinin başansı, bir fabrikadaki başarının ötesinde, bir milletin başarısının müjdesini de veriyor. YARIN: "İşçilerin bittiği aermayeyiyemet" mi?