Belediyelerdeki yarış neden bu kadar amansız, başkan seçilmek için neden bunca para saçarlar sorusunun cevabı çok açık ki, belediyelerin kamu idaresi olmaktan çıkarılarak soygun merkezleri haline dönüştürülmesidir.

Belediyelerdeki yarış neden bu kadar amansız, başkan seçilmek için neden bunca para saçarlar" sorusunun cevabı çok açık ki, belediyelerin kamu idaresi olmaktan çıkarılarak soygun merkezleri haline dönüştürülmesidir.
Görünürde yarışan, Belediye başkan adayları ve Partilerdir. Ama arkalarındaki gerçek yarışçılar, ihale vurguncularıdır. Başkanlık yarışı, belediyeyi hangi sponsor soyacak yarışıdır aynı zamanda. Çürüme bu boyuta ulaşmıştır.
Belediye Başkanları, "Karun kadar" zengindir. Hele de birkaç dönem Başkanlık yapmışlar ise, malvarlıkları dudak uçuklatacak seviyededir. Şirketleri ve taşeronları yöneterek ustalaşmış, malvarlıklarının üzerlerinde görünmemesi uzmanı da olmuşlardır çoğu. Paralarını Cayman Adalarının bankalarına, kiminin İsviçre’de ki gizli hesaplara aktardıkları söylenir.

Belediyeciliğe operasyon kanunları
Cumhuriyet devleti, 1930 yılında 1580 Sayılı Belediye Kanunu’nu çıkararak, kimi yabancılara ait olan tramvay, havagazı, elektrik, su, telefon gibi şirketleri kamulaştırmış, Belediye bünyesine katmıştı.
Batıcı ve özelleştirmeci hükümetler, kamu ekonomisinin tasfiyesine giriştiklerinde, belediyeleri de kamu kurumu olmaktan çıkarmaya başladılar. Özal’ın 1984 yılında çıkardığı 3030 sayılı Büyükşehir Belediyeleri hakkındaki kanunla, Büyükşehir ve ilçe belediyelerine şirketlere ortak olma veya şirket kurma yetkisi verildi. 1994 yılında çıkarılan 4046 Sayılı özelleştirme yasası ile de, "Belediyeler ve mahalli idareler ile bunların kurdukları birlikler tarafından, ticari amaçla faaliyette bulunmak üzere ticari kuruluşlar kurulması, mevcut veya kurulacak şirketlere sermaye katılımında bulunması Bakanlar Kurulunun iznine tabidir" denilmek suretiyle, şirket kurmayı, özelleştirmeci hükümetlerin kamu kurumlarını tasfiye programlarına bağladılar. Şirketler ve taşeronlar müdürlüğü Şirketçilik, özelleştirmenin başka bir biçimi olarak, hem belediyeleri kamu kurumu olmaktan çıkarıyor, hem de oluşan rantı gasp etmek arzusunda olanlar için, elverişli olanaklar yaratıyordu. Şirketler pıtrak gibi çoğaldı.
Hazine Müsteşarlığı’nın verilerine göre 2013 yılında Büyükşehir Belediyeleri içinde Adana’da 5, Ankara’da 14, Bursa’da 4, Eskişehir’de 12, Gaziantep’te 5, İstanbul’da 25, İzmir’de 11, Kocaeli’nde 6, Konya’da 2, Malatya’da 3, Samsun’da 2 şirket faaliyet sürdürüyor.
Şirkete ihaleyi veren belediyenin genel müdürü, aynı zamanda ihaleyi alan şirketin genel müdürü olabiliyordu. Masanın iki tarafında da belediye bürokratının oturduğu açık bir soygun başlamıştı. Hem şirketler, hem de şirketlerden ihale alan taşeronlar, belediyenin asıl işlerini yaparak belediyeciliği devre dışı bırakan ur olarak büyüdüler. Belediye işleri şirketlere aktarmaya, şirketler de taşeronlara aktarmaya başlamıştı. Taşeronlar ise başka taşeronlara… Böylece, hem yandaş taşeronlar zengin ediliyor, hem denetimleri imkansız hale getirilen şirketçilik, kamu idaresinin görevlerini gasp ederek büyüyor ve zenginleşiyordu. B
elediyeler, şirketler ve taşeronlar genel müdürlüğü olmuştu artık. Belediye başkanları ise şirketlerin ve taşeronların genel müdürü idi.

Azgın bir sömürü
Ucuz işçilik için de büyük olanak sağlıyordu şirketçilik. Belediyelerdeki kadrolu işçiler hızla eritilir, kalanlar Belediye Başkanının emir eri haline getirilirken, şirketler ve taşeronlar aracılığıyla da sendikasız ve güvencesiz işçilik hızla büyütülüyordu. Kadrolu işçi sayısı 120 bine düşürülmüş, taşeronlarda çalışan işçi sayısı ise 1,5 milyona çıkarılmıştı. Şirketlerde çalışan sendikasız ve güvencesiz işçilerin sayısını ise bilen yok. Cumhuriyetin kamucu ve halkçı devleti, belediyelerde yıkılmıştır. Bugünlerde yarışı yapılan ise, soygunun ve mafyalaşmış belediyeciliğin başına kimin geleceğidir. Halkçı belediyecilik uygulamak isteyen ise, şirketçiliğe ve taşeron sistemine karşı olmak zorunda…