Milli EĞİTİM Bakanlığı yeni bir belge ve eylem planı yayımlamış. Mesleki ve Teknik EĞİTİM Strateji Belgesi ve Eylem Planı… Meslek liselerinde 2014-2018 döneminde yapılması planlanan reformlar hakkında bilgi veriyor. Bakalım neler var: Üniversitelerde ve üniversite sonrasında birikimi engellemek için meslek liselerinin iş dünyasıyla tanzim edilmesi… Yüzde 50 resmi, yüzde 50 özel katılımla meslek liselerini kaliteli hale getirilmesi… Yeni bir okul yönetim modeli geliştirilmesi… Okulların, belediyeler, meslek kuruluşu ve yerel sektör iş birliğiyle yönetilmesi… Müfredatın iş gücü piyasası ihtiyaçlarına göre geliştirilmesi… Devlete ait her derecedeki okul binalarının inşaat, bakım ve onarımının ve her türlü araç gereç ve malzeme ihtiyaçlarının belediyeler tarafından karşılanması… Yeni meslek liselerinin özel sektör işletmelerine yakın yerlerde kurulması… Şirketlerin okullarda atölye ve laboratuvar kurmasının önünün açılması… Şirketlerin kendi meslek liselerini kurması, sektör odaklı okullar açılması için de yeni teşvik mekanizmalarının kurulması… Öğretmenlerin şirketlerde eğitilmesi:meslek lisesi eğitimcilerinin, KPSS’yi kazanıp atandıktan sonra aday öğretmenlik eğitiminin bir bölümünü şirketlerde tamamlaması… Şans oyunları, trafik cezaları ve bunun gibi diğer kaynaklardan mesleki ve teknik eğitime pay aktarılması…”
Yukarıdakiler ne anlama geliyor? Yeterince üniversite kuramıyoruz, gücümüzü aşıyor. Fakat sınava girecek çok fazla öğrenci de oluyor. Bununla baş edemiyoruz bir türlü. Laf aramızda gerek de yok, aslında. Zaten herkes üniversiteye gidip de ne yapacak. Öyle herkesin yapmayı kabul etmeyeceği bazı işler var. Onları yaptıracak eleman lazım. En iyisi okulunda başarısız olan çocukları, ailelerinin okuyamadıkları için başlarından atmak istedikleri çocukları meslek liselerinde toplayalım. Bu, sözde lise özde iş atölyelerinin finansmanının yüzde 50’sini de biz üstlenelim. İş dünyasına fazla yük olmasın bunlar. Onlardan sadece finansmanın yüzde 50’sini karşılamalarını istemek yeterli… İş dünyası dediğimiz kölelik düzeninde, şirketlerin sanki yatırım yapıyorlarmış da eğitimin kalitesini yükseltiyorlarmış gibi görünmesini sağlayalım. Mevcut meslek liselerindeki atölyeleri yenileyecek gücümüz yok çünkü. Dolayısıyla hakikaten de eğitimin kalitesi yükseliyormuş gibi görünür. Öğretmenler de illallah demiş durumda zaten; makineler, alet edevat, araç gereç yenilendiğinde, onlar da sanki kalite yükseliyormuş gibi bir izlenime kapılırlar.
Bir de cafcaflı bir isim bulup “yeni yönetim modeli” adı altında bu okulların yönetimini şirketlere verelim. İşin içine belediyeleri de sokalım ki bu ortaklığa faydaları olur. Aslında belediye kaynaklarını da şirketlerin emrine verelim. Belediyeler okulları tamir falan etsinler ve hatta şirketlerin satacağı (pardon vereceği) her türlü araç gereç ve malzemenin parasını da belediyeler karşılar. Meslek kuruluşları zaten şirketlerin elinde… Müfredat, şirketler nasıl istiyorsa, öyle olsun; ne de olsa şirketlerde pedagojiden, eğitimden, eğitim programı geliştirmekten anlayan bir sürü ustabaşı, şef, müdür falan çalışıyor. Hem onlar, dediğim dedik, becerikli adamlardır. Hazırladıkları müfredatı sabah 8’den akşam 6’ya kadar uygulatmasını bilirler.
Meslek liselerini şirketlerin uzağında kurmaya ne gerek var. Entegre tesis gibi olsun. Okul şirketin, fabrikanın yanında olsun ki, öğrenciler yabancılık çekmesin. Hatta şirketlere ek bina yaptırabilmeleri için finansman da sağlayalım. O ek şirket binalarının kapısına da okul tabelası asalım. Okul gibi görünsünler, çaktırma… Okullarda atölye ve laboratuvar kuruyorlarmış gibi gösterelim. Bu atölye ve laboratuvarları kurabilmeleri için de teşvik verelim. Böylece şirketlerin kendilerinin yatırım yapmalarına gerek kalmaz. Zaten çok fazla vergi alıyoruz onlardan. Onlardan aldığımız vergilerin hepsini onlara geri verelim, yazık. Şirketlerin ek istihdam yaratmak için kendi kaynaklarını kullanarak yatırım yapmalarına gerek yok. Artı değer, yine onlarda kalsın.
