Buralarda tarih şöyle işliyor. İnsanların ömürlerini yutuyor, kemiriyor, bitiriyor…

        Buralarda tarih şöyle işliyor.

        İnsanların ömürlerini yutuyor, kemiriyor, bitiriyor…

       Sonra, tüketilmiş veya eritilmiş bir ömrün onurunu teslim etmemek için de sizi ayrıca tüketiyor.

       Aslında bunu, bir darbenin astığı başbakanın "onuru"nu anıtmezarla teslim etmeye çalışanlar iyi anlamalıydı.

       Ama söz konusu başka hayatlar olunca, pek anlamadılar, anlamıyorlar.

       Onurdan çok bahseden başkaları da hiç anlamak istememişti zaten.

       İnsanların, halkların, hakların onuru; onların tayin ettiği kadardı.

       Biat ettiğin, buyruklara uyduğun, ezberini tekrarladığın kadardı.

       Dayatılan etnik, dini kimlikleri kabul ettiğin yahut hapsedildiğin sınıfsal kimliğe itiraz etmediğin kadardı.

       Ömürden gasp edilen, istediğin mahkeme kararını al, geri gelmez.

       Belki daha fazla gasp önlenir ama giden geri gelmez.

       Hele hepten alınmış, çalınmış, vurulmuş, yakılmış, parçalanmış, bir kenara fırlatılmışsa.

       Onur ise, ancak adaletin tesisiyle tescil edilir.

       Elbet birileri çiğnedi diye kimse onursuz olmaz; ama şahsiyetinin ve haysiyetinin iadesi, hakkının tescili ancak adaletle mümkün olur.

       Hukukun derdi adalet ise; adaletin esas derdi de herkesin insanlık hakkını, insanlık onurunu koruyabilmek, teslim edebilmek, gerekirse atıldığı çukurlardan çıkarabilmektir.

       Tabii hesapta böyle.

       Yoksa biz ne "Adalet" partileri gördük…

       "Milletin bir kısmı"nı düşman sayan "Milli Güvenlik"ler; "Milletin bir kısmı"nı tanımayan "Milli EĞİTİMler" gibi.

       Cumhuriyeti cumhurdan nefret; demokrasiyi sadece bir kısım millet iradesi; hukuku, babasının kanunu sayanlar gibi.

       Bizim burada tarih; böyle çok borç biriktirdi; biriktirmeye de devam ediyor.

       Aşağılanan, horlanan, katledilen insanlar; ömürleri çalınan gençler; haysiyetleriyle oynananlar.

       Burada "Özür hukuku"; "İnsanlık borçları hukuku"; "Vicdan hukuku"; "Helalleşme hukuku"; "Haysiyet iade hukuku"; "Çalınan yıllar için pişmanlık hukuku"; "İnsanlık suçları için kahrolma hukuku" gibi açık ve seçik hukuk dallan ve dilleri lazım!

       Bir tutukluluk torbasına atarak hayatının bir yılı veya on yılı çalınanlar için de…

       Köşe bucak etnik, mezhepsel veya derin katliamlarda yok edilenlerin anısını ve onurunu teslim için de.

       Hatta arsız bir büyüme histerisi içinde; işçileri hor gören, küçümseyen bir seri cinayet piyasasının katlettiklerinin, yok ettiklerinin hatırası için de.

       Mesele sadece suçlunun bulunup suçun cezalandırılması da değil…

       Esas, resmi kafaların, yargının, kanunların ve bir kısım millet ezberinin; insana, insanlığa karşı suçlara tutkudan, yatkınlıktan, yataklıktan özgürleştirilip kurtarılması!

       Kendilerini serbest sansalar da; tarihin esas tutuklusu, esas mahkûmu onlar çünkü!

       Yoksa…

       İnsanların zamanını, ömrünü, hayatını, hayallerini gasp edebilirsiniz…

       Suçları, suçluları kaçırabilir; zamanı aşırabilirsiniz…

       Ama tarihi ilelebet malınız, mülkünüz kılamazsınız!

       Çünkü, tarih huzursuzluktur!

       Tarihin vicdanı, hak ve onur borcundan asla kaçamaz!

       İnsanlık suçu işleyeni uykusunda, mezarında bile kovalayan huzursuz ruhu vardır tarihin!

       Şimdiki zamana sıkışmaz; öyle gazla, ayazla, poyrazla bastırılmaz!

       Hayırlısı neyse, mutlaka olur!

Bir yüzümüz olacak!

       KATLİAM eloğlunda ise, resmi vicdanımız üstüne yok!

       Esad’ı kanka yaparken…

       İsrail’e kalkan yaparken patinaj yapsa bile. Şimdi, bir diktanın halkı katledişine; bir halkın toprağını, varlığını, canını çalanların Gazze’de yine "insan öldürmeyi iyi bilmesine" tepkimiz var.

       Neden?

       Katliam diye mi? Yoksa katliam orada diye mi?

       Ya o katliama lanet yağdırırken her katliamla yüzleşmeyi öğreneceksiniz…

       Yahut iki yüzünüzle aynen devam edeceksiniz!