Evrensel Gazetesi, İşçi – Sendika Yazı Dizisi III. – Deri-İş Sendikası

       Oluşturulan birlik içinde yer alan sendikalardan biri de Deri-İş. Kazlıçeşme’den Tuzla Organize Deri Sanayi Bölgesi’ne kadar önemli bir mücadele mirasına sahip olan Deri-İş Sendikası, özellikle son dönemde adını sendikalaşma mücadeleleriyle duyuruyor. Halihazırda Trakya’da Suni Deri, Yeşil Kundura, Tuzla’da Kampana, Sefaköy ve Düzce’de ise DESA’da direnişler devam ediyor. Örgütlenmenin önündeki engeller en fazla onları etkiliyor. Bir çok fabrikada örgütleniyorlar ama yasal prosedürler, patronların baskıları toplusözleşme yapmalarının önünde engel oluyor. Amaçlarının işçi sınıfının kazanılmış haklarını korumak, sınıfın çıkarlarını savunmak olduğunu belirten Deri-İş Genel Başkanı Musa Servi oluşturulan birlik, amaçları ve birliğin bundan sonra nasıl bir hat izleyeceğine ilişkin sorularımızı yanıtladı.

Birliktelikten ne amaçlıyorsunuz? Ve hangi taleplerle bir araya geldiniz?

       Çalışma yaşamına baktığımızda kötü çalışma koşulları hakim. Örgütlenme sonrasında ise yetki almak sorun oluyor. İşten atmalar ve baskılarla karşı karşıya kalıyoruz. Geçmişte ulusal ve uluslararası düzeyde dayanışmalar büyütüldüğünde başarılı olunduğunu gördük. Bizim açımızdan da hepimiz Türk-İş içindeyiz ve artık sadece dert yanmak çözüm getirmiyor. Gerçek anlamda sıkıntısı olan kesimlerin güçlerini birleştirmesi gerekir. Nerede bir direniş varsa o direnişi sahiplenmemiz gerekir. Mesela TEKEL eyleminde şunu gördük ortak hareket edildiğinde sonuç alınabiliyor.

O zaman bu birlik bir anlayış farklılığını da ifade ediyor mu?

       Şimdi hükümeti görüyoruz. Ya bizim gibi düşüneceksiniz ya da yaşam hakkı tanımayacağım diyor. O zaman ne olacak? Buna karşı bir anlayış mevcut iktidarla dirsek temasıyla bu işi götürürüm diyor. Bürokrasi üzerinden kendini örgütleyen bir anlayış bu. Bunun karşısındaki yer alan bize göre ise ortak haklarımız için ortak mücadeleyi örmemiz gerekliliğidir.
Ama biliyoruz ki karşımızdaki anlayışın bir çıkışı yoktur. Türk-İş’e bağlı sendikaların bazıları tabela sendikası oldu. Niye? Özelleştirme sonrası yok olma aşamasına geldi. Özel sektördekiler dertlerini anlatırken “bıkkınlık yaratıyordu” onlarda. Şimdi onlar özel sektörde örgütlenmenin ne kadar sıkıntılı olduğunu gördüler. Ama ellerindekileri kaybettikten sonra.

       Yine 1 Mayıs. 1 Mayısın özüne uygun kutlanması için kitlesel ve ortak kutlanması gerekiyor. Geçen yıl bunun için çalıştık, deklarasyon yayınladık ve bunu başardık. Nitelik bu yıl da 1 Mayısın kitlesel ve ortak kutlanması için çalıştık. Başkanlar Kurulunda da ortak kutlanması kararı alındı.

Örgütlenme üzerine sürekli duruluyor. Hatta bu konuda Türk-İş Genel kurul kararları da vardı…

       Genel kurul kararı örgütsüz alanların örgütlenmesi için pilot bölge seçilmesi, aidatların dörtte biri örgütlenmeye ayrılması, örgütsüz bölgelerde bütün iş kollarından işçilere yardım edecek büroların açılması, atılan işçilere iş kolu ayrımı yapmadan Türk-İş örgütlenme fonundan yardım edilmesi vardı. Bugün de örgütlenme nedeniyle sıkıntılar yaşanıyor. Her yerde direnişler sürüyor. Ama Türk-İş alınan kararlara uygun davranmıyor. O zaman da bizim ortak hareket etmemiz gerekiyor. 7-8 sendikanın bir araya gelmesinin nedeni kötü yaşam koşulları, örgütsüzlük ve AKP Hükümetinin saldırılarına karşı ortak ses çıkartma amacımızdır.

İşçilerde sendikalara bir güvensizlik var. Sizce bu nasıl aşılır?

       İşçiler örgütlenince işten atılıyor, pek çok baskıyı yaşıyor ama işçiler bu süreçte aynı zamanda insan olduğunun da farkına varıyor. Kötü yaşam koşullarına karşı örgütlenince yalnız olmadığını görüyor. Dostlarını, düşmanlarını tanıyor.
Tabana baktığımızda da hangi iş kolunda olursa olsun işçilerde örgütlenmeye yönelik hareket, çaba ve sahiplenme var. Esasen genel merkez ve konfederasyonlar düzeyinde sorun var. Biz 2008’de Düzce’ye gittiğimizde orada korkunç bir hak gaspı olduğunu gördük. Yasalar işlemiyor orada. Örneğin DESA direnişinde patronlar DESA patronunu ziyaret edip “Kesinlikle kabul etme yoksa diğer yerlere de yayılır” dediler. Biz direndik ve belli haklar kazandık. Daha sonra orada kardeş sendikalarımızın örgütlendiğini de gördük. Bu halkın sendikalara bakışını değiştirdi. Sonunda satmayan sendikalar olduğunu gösterdik. Sorunların çözümü için sadece sendikaları kötülemek yetmiyor. En geri sendikayı bile değiştirmek için çalışmamız gerekiyor.

Peki bu birliktelik ne zamana kadar sürecek?

       Bu birliktelikle emekten yana kesimlerle ortak hareket etmeyi hedefe koyduk. Yani sadece Türk-İş’de değil ayrım yapmadan nerede bir mücadele ve direniş varsa onu destekleme kararı aldık. Örneğin başka bir konfederasyona bağlı Birleşik Metal-İş greve çıktığında buna destek vermemiz gerektiğini söyledik. Aynı konfederasyona üye olmadığımız halde destek vermemiz rahatsız edebilir. Ama ancak sınıfın çıkarlarını ilerletmek temelinde hareket edersek başarılı olabiliriz.