Yüksek enflasyon ve kemikleşen hayat pahalılığı nedeniyle geçim sıkıntısı halkın başlıca gündem maddesi olmaya devam ediyor.

Bir darı ambarının üzerinde oturuyoruz ancak açlık sınırında yaşıyoruz. Adeta bereketin ortasında varlığımızı unutmuşçasına, zengin toprakların sunduğu fırsatları göz ardı ediyoruz.

Türk-İş’in, çalışanların geçim koşullarını ortaya koymak ve temel ihtiyaç maddelerindeki fiyat değişikliğinin aile bütçesine yansımalarını belirlemek için her ay yaptığı ‘Açlık ve Yoksulluk Sınırı Araştırması’nın ocak ayı sonuçları açıklandı.

İktidarın “müjde” olarak duyurduğu 17 bin 2 TL’lik asgari ücret “asgari yaşamı” karşılamaya yetmiyor.

Konut almak giderek zorlaşıyor. Asgari ücretlinin İstanbul’da bir ev alabilmesi için 22 yıl boyunca maaşını tek kuruşuna dokunmadan biriktirmesi gerekiyor.

Bu yıl için yüzde 49.1 artırılarak 17 bin 2 olarak belirlenen asgari ücret, yılın daha ilk ayında cebe girmeden açlık sınırının altında kaldı.

Milyonlarca çalışan bu yıl için açıklanan 17 bin 2 liralık asgari ücreti alabilmek için şubat ayını beklerken, açlık sınırı 22 bin liraya yaklaştı.

Prof. Dr. Kozanoğlu, gıda harcamalarında yavaşlamanın geç hissedileceğini belirtti.

Türkiye’de ekonomik kriz giderek daha da derinleşiyor. Krizin etkilerinin geniş halk kitlelerine hemen yansımasını ertelemek amacıyla çeşitli politikalar uygulanıyor.

Merak ediyorum; acaba kamu, kendi enflasyon hedefine inanıyor mu? Misal Merkez Bankası üzerinden bize “enflasyon beklentisi” empoze etmeye çalışadursun kendisi tüm alacaklarında neden bu rakamı kullanmaz?

Resmi enflasyon verileri üzerinden belirlenen ücret politikası, emekçinin ve emeklinin cebinden çalıyor. Ortaya çıkan geniş makasa tepki gösteren emekli ve emekçiler, yaşadıkları derin adaletsizliğe itiraz ediyor.

2024’e başladık. Peki, 2024’ün ekonomik takviminden kim ne bekliyor?