“Böyle bir ateş yakıldı fabrikada, 3-5 kişiyle başladık, sonra çığ gibi büyüdü gitti. Belli bir noktaya geldikten sonra da işte klasik işveren refleksiyle işten çıkartmalar oldu. Daha önce 2012’de bir işten çıkarma olmuştu, o işten çıkanlar da zamanla mahkemelerin hepsini kazanıp iş iadelerini kazandılar, yani, Cargill’in böyle bir sabıkası da var. En son 17 Nisan günü benim de içinde olduğum 14 arkadaşımızın iş akdi feshedildi. Cargill işverenin yaptığı bizim anayasal hakkımıza saygı duymamaktır, çünkü biz burada sendikalı olan herkes sonuçta anayasal bir hak olan sendikaya üye olma hakkını kullandık ama bu Cargill’e göre hainlikti çünkü onlar görüşmelerimizde şöyle diyorlardı: “Aramıza 3. kişileri sokmayalım, biz kendi içimizde çözelim sorunlarımızı.

 

19 yıldır çalışanlar da var işten çıkanlar arasında, işte 7 yıllıklar da var, 10 yıllıklar da artık hani… Ben 6 senelik işçiydim asgari ücret seviyesinde maaş almaya başladım. Hani süreç oralardan buralara kadar geldi.

 

Biz de ertesi gün sabah itibariyle direnmeye başladık. Buradaki direnişimize sabah 07:00 da başlıyoruz, gece vardiyasından çıkanları uğurlayıp gündüz vardiyasını işe sokup bırakıyoruz. Ondan sonra öğleden sonra 15:00 da geliyoruz buraya, 15:00 dan 17:30ü kadar da yine burada aktif olarak direniyoruz. ”

 

 

“Sendikaya üye olmadı deyip kimseyi dışlamadık. Sendikaya üye olup da devam eden arkadaşlarımız da biz işten çıktık diye onlar da bizi dışlamadı. Yani burada fabrikanın önünde beklerken vardiya değişimlerinde insanlar geliyor buraya, semaverimiz biz burada oldukça yanar. Gelip bir bardak çay içip ondan sonra içeri giriyorlar. Aramıza mesafe girmedi bu konularla ilgili. Cargill buna en başta niyetlendi, normalde işçilerin girdiği turnikeler vardı, içerideki arkadaşlar bu turnikeden bize selam verip içeri girip işbaşı yapıyorlardı ama sonra işveren servislerden inildiği gibi direkt idari binadan içeri girilecek dedi. Buradaki amaç da bizimle bağlantılarını kesmekti. Bazı işçiler başta bir boyun eğmek zorunda kaldı ama ondan sonra genel topluluk yine eski adetlerine devam ettiği için bizimle selamı kesmediği için işveren bunda başarılı olamadı, bizi bölemedi yani. Halen içerideki arkadaşlarımız bizi destekliyor, biz onlara selam veriyoruz. Bir sıkıntımız yok yani, sözleriyle anlatıyorlar kritik öneme sahip dayanışmanın boyutunu. ”

 

 

“Başta hepimiz için soru işaretiydi, buradan İstanbul’a nasıl yürüyeceğimiz. Bayağı bir mesafe var, yolda neyle karşılaşacağız, sadece kendimiz mi yürüyeceğiz vs. Sonunda bu yola 9 işçi arkadaşımız ve bir de sendika uzmanımızla beraber çıktık. Gebze’ye Flormar işçilerinin yanına gittik, oradan Gebze meydanında kaldık bir gece. Bir sonraki durağımız Kartal Meydanıydı. İşte o arada Gebze ile Kartal arasında Tuzla Şifa Mahallesi dedikleri yerde bir gözaltı süreci yaşandı. Gözaltında, bize yürüyemezsiniz dediler, oradaki emniyet amiri bizim güvenliğimizi sağlayamıyormuş. Biz sonuçta Orhangazi den oraya yürüyerek geldik, sürekli bir polis eskortu vardı, bir önümüzde bir arkamızda. O kadar yolda güvenliğimizi sağlayan emniyet mensupları orada güvenliği sağlayamayacaklarını öne sürdüler, talimat böyle dediler.

 

Önce muayene için Devlet Hastanesine, oradan Vatan Emniyet’te 7-8 saat kadar kaldık, sonrasında bir sıkıntı olmadığı için döndük. Gözaltı bitti biz oradan tekrar Kartal Meydanı’na geçtik o gece yine orada konakladık. Ondan sonraki son noktamız da Cargill Genel Müdürlüğü. Ataşehir’e yürüyüş gerçekleştirecektik, sahil tarafından yürüyecektik, o da engellendi, yürü-yemezsiniz dediler. Normalde orası bir sahil, o sahilde herkes yürürken bizim yürümemize karşı çıktılar, önlükleri çıkarıp yürüyebilirmişiz, şapkalarımızı, sendika önlüklerimizi. Biz de işte örgütlenme uzmanımızın kararıyla o şekilde yürüdük. Ataşehir’de bir topluluk karşıladı, orada bir basın açıklaması oldu ve biz 3 gün orada kaldık. En son bir Cuma günü konuşmamızı yaptık oradan ayrıldık.

 

O yoldaki bizimle dayanışma çok iyi oldu. Bütün konaklama yerlerinde oranın yerel halkı olsun, sivil toplum kuruluşları olsun çok destek gördük. Şimdi ben bu desteği açıkçası, daha önce hiç böyle bir şey yaşamadığım için, beklemiyordum. Bizim yaptığımız işin sadece bir 10 kişiyle sınırlı olmadığını gördük orada. Komple bir işçi sınıfının mücadelesi olduğunu, onlardan destek gördükçe anladık. ”

 

 

“Mesele Gebze Meydanı’nda da, bu işlerle hiç ilgisi olmayan biri biz orada otururken geldi, dinlemiş bizi bir hanımefendi, gecenin 12’sinde bir tencere mercimek çorbası getirdi bize. Yani bu sadece insanlıkla alakalı, orada görmüş bizim yaptığımızı dinlemiş bizden, afişlerimizi gördü, çocuklarımızı gördü. Sloganımız “çocuklarım yaşasın” olunca kalbine dokunuyor insanların, bu güzel bir slogan oldu. Anlattık, sonra akşama bir tencere mercimek çorbası getirmiş. Yani bizden hiçbir menfaati olmayan insanlar bunlar. Sırf mücadele için, sırf işçi sınıfının hak ettiği değeri görmesi için çabalayan insanlar. ”

 

 

Bu İstanbul direnişi bize onu kattı. Tabii en başta bu dayanışma içinde olma gerekliliğini orada fark ettik çünkü bu işin sonunda kazanınca başta bireysel olarak Cargill işçisi kazanacak gibi gözüküyor ama en nihayetinde tüm işçi sınıf kazanacak. Keza bu Flormar için de öyle, onlar da bir direniş içerisinde. Bu dilenişle insanları, işçi sınıfını da canlı tutuyor. Komple işçilerin üstünde bir ölü toprağı var gibi duruyordu şimdiye kadar, o kadar hayat pahalılığı, asgari ücret seviyesi, iş kazaları vb… hiç tepki olmuyor diye bakıyorduk ama bu direnişler arttıkça insanların bu davaya olan inançları da artıyor.

 

Bundan sonrası için de Cargill işçileri olarak amacımız hak ettiğimizi alana kadar devam etmek burada. Cargill 14 işçinin anayasal hakkına saygı duyup, sendikayı hak bilip bizi işe geri alana kadar, sendikayı tanıyıp bizimle toplu iş sözleşmesi yapana kadar biz buradayız. Çocuklarımız için değil sadece, herkesin geleceği için, Türkiye’nin geleceği için vermeliyiz bu mücadeleyi, sınıfın geleceği için…”

 

Direnişi sahada sürdüren Cargill İşçi Komitesi @cargilliscikom Twitter ve Cargill işçi Komitesi Facebook adreslerinden direnişleriyle ilgili gelişmeleri paylaşıyorlar.