Tarım makineleri üretimi için Rostov-naDonu´da kurulan Selmashstroy, 1928 yılında açık bir alan olan uçsuz bucaksız araziyi kaplamaktaydı. Burası, çoğu yüksek teknik yeteneklere sahip erkek ve kadınların çalıştığı bir endüstri kovanıydı. Fabrikada her biri sıkı bir bağ içinde on sekiz atölye bulunmaktaydı. Ve yine bu atölyelerin her birinde yaklaşık bin erkek ve kadın çalışırdı.

Tarım makineleri üretimi için Rostov-naDonu’da kurulan Selmashstroy, 1928 yılında açık bir alan olan uçsuz bucaksız araziyi kaplamaktaydı. Burası, çoğu yüksek teknik yeteneklere sahip erkek ve kadınların çalıştığı bir endüstri kovanıydı. Fabrikada her biri sıkı bir bağ içinde on sekiz atölye bulunmaktaydı. Ve yine bu atölyelerin her birinde yaklaşık bin erkek ve kadın çalışırdı.

İŞ İÇİNDE SAĞLIK UYGULAMALARI
Fabrika başhekimi olan Dr. Marcus "tuttuğunu koparan" diye nitelendirilebilecek birisiydi ve tıbbi bilgisi takdirle karşılanan bir hekimdi. Fabrikada işe başlayan kişiler önce sağlık koruma bürosu kontrolünden geçirilirdi. Burada önce banyo yaparlar, daha sonra çiçek ve tifo aşılan vurulurdu. Bu aşamada daha fazla tıbbi müdahale yapılmazdı. Ancak işçi, ileriki zamanlarda atölyesine gönderildiğinde, sağlık ekipleri tarafından sistematik tıbbi ihtiyaçları için muayene edilirdi.
Muayene, bir doktor komisyonuna bağlı olarak gerçekleştirilirdi. Üç ya da dört ay sonra daha ileri tetkikler için işçiler tekrar muayeneye alınırdı. Aynı zamanda, protezi de kapsayan bazı diş tedavileri fabrikada sağlanabilmekteydi. Fabrikada çalışmak için başvuranlardan hiçbirinin reddedilmediği ve uygun işe yerleştirildiği Rostov’da işsizlik yoktu.
Atölyelerde çalışan doktorlar genelde kadındı. Acil durumlarda ilkyardım yapar, genel gözetim uygulamalarını gerçekleştirir, sağlık merkezi doktorundan fabrikada bakılan hastaların günlük raporunu alırlardı. Atölye hekimi, raporlu olanların listesini çıkarır ve Personel Müdürü’ne iletirdi. Sık aralıklarla hasta olanlara daha özel bir ilgi gösterilmekteydi. Kural olarak atölye hekimi fabrika hastalarını evde ziyaret etmemekte, fakat Atölye Komisyonunda bulunan meslektaşları ziyareti gerçekleştirmekteydi.

FABRİKA DUVAR GAZETESİ
Hasta rolü yapmak söz konusu değildi. Sağlık merkezi doktorlarının belgeleme konusunda ihmale yer bırakmadan çalışmaları görülmeye değerdi. İşçiler bazen doktorların çok kan olmasından şikayet etmekteydi. Ancak bu durumda bile Kurul Başkanı olarak görev alacak bir işçiden ve Sağlık Komisyonu tarafından atanmış iki ya da üç doktordan oluşan Tıbbi Kontrol Komisyonuna şikayette bulunabilme hakları saklıydı. Benzer bir komite, hastalan Kırım’daki sanatoryuma ya da başka bir yere gönderme yetkisine sahipti. Hasta rolü yapmak, iş verimliliğini içtenlikle önemseyen işçilerin kendileri tarafından da tercih edilmemekteydi. Her atölyede haftalık verimlilik ve hastalık tablolan sergilenmekteydi.
Hasta rolü yapmanın azaltılması ve genel verimliliğin artınlmasım sağlayacak başka yollar da mevcuttu. Her atölyede bulunan duvar gazetelerine tüm çalışanlar suistimalleri ve yorumlanın yazabilmekteydi. Bu saydamlık oluşumu serbest olarak benimsenmişti ve atölye işini çok dürüst duygularla eleştiren şikayet sahibine herhangi kötü bir sonuç ulaşmazdı. Bir atölye duvar gazetesinde şöyle soruyordu: "Neden mesai arkadaşımız Aranova çok sık rapor alıyor ve diğerlerimiz gibi çalışmıyor?" Bu cümle bir kadının çizdiği karikatür ile resmedilmiş ve şikayeti bildiren çalışan tarafından imzalanmıştı. Ayrıca, ifşa edilen her kişinin cevap hakkı olduğunu da ekleyelim. Duvar gazetesinde göze çarpan diğer ilanlardan biri ise atölyede iki ekip arasındaki iş kalitesi ve verimliliğiyle ilgili yanşmaydı. Fabrikanın duvar gazetelerine ek olarak bir de gazetesi vardı. Dinlenme sırasında bir işçinin bu gazeteyi arkadaşlarına okumasına sıkça rastlanırdı. Bu diğer kuruluşlarda olduğu gibi tüm fabrikalarda genel bir adetti.
Çalışanlar için ücretsiz yemeklerin bulunduğu işçi mutfağı, buna ek olarak özel tıbbi bakımda olan çalışanlara doktorlar tarafından verilmiş yemeklerin bulunduğu özel diyet mutfağı vardı. Çocuk bakımı ya da kreş fabrikadan ayrı bir binadaydı ve iyi tasarlanmıştı. Üç ay ile dört yaş arasındaki çocuklar buraya kabul edilmekteydi. Anneler üç saatte bir çocuklanna gerekli ilgiyi gösterebilmek için onları ziyaret edebilmekteydi. Çocuklann beslenmesi burada sağlanmakta ve gece vardiyası olan işçiler çocuklarını gece boyunca buraya emanet edebilmekteydi.
"Meslektaş Mahkemesi" haylazlar, işten kaytaranlar ve içkiciler için eyleme geçmek ve anlaşmazlıklarda yaşanan zorlukları düzenlemek için kurulmuştu. Her küçük fabrikada ve büyük bir fabrikanın her küçük atölyesinde komiteler için "Kırmızı Köşe" bulunmaktaydı. Daha büyük fabrikalarda tartışmalar için özel bir komite odası vardı ve büyük fabrikalar işçi sendikasının kulüp evlerine sahipti.

Her endüstride genel bir meclis vardı. Günlük çalışma süresi yedi saatti ve sık aralıklarla tekrarlanan toplantılarla, işçilerin "boş vakit problemi"ne kısmi çözümler geliştirilirdi.

*1933’te yayımlanan "RedMcdicinc" kitabından derlenmiştir. 1927 yılında kademeli yedi saatlik çalışma süresi kanunu yürürlüğe girdi. Yine de fazla mesainin risk etkilerini önlemek için, tartışmasız ilkeler bulunurdu.
.Fazla mesai tamamıyla gönüllülük esasına dayanır,.
.Her beşinci ya da altıncı gün istirahat günü kabul edilip, işçi talep ettiği takdirde sanatoryuma gitme hakkına sahiptir,
.Jimnastik ve esenlendirme için organizasyonlar yapılır,
.İşçi bir dinlenme evinde bir aya kadar istirahat izni isteyebilir.

Endüstriyel işin her bölümünde ve aşamasında "demokratik merkeziyetçilik" söz konusuydu. Her işçiden ayrı ayrı alınan fikirler ve birlikte yapılan tartışmalar yönetim birimine iletilirdi. Bu fikirler ya esas alınır ya da uygulamaya adapte edilirdi. Fabrika, komünist hayat felsefesini odak noktasını oluşturmuştu. Sovyetler’de hayat çoğunlukla fabrika organizasyonuna bağlıydı.
Her fabrika bir sağlık merkezi olma yolunda ilerlemekteydi. Binlercesi, kendilerini hijyenik ve tıbbi müdahalenin yapıldığı yer olarak adlandırmaktaydı. Fabrika ve üst yönetim işbirliği ile sürekli olarak iş, dinlenme, kültürel gelişim ve medikal görevliler için sağlık propagandası yapılmaktaydı.
Sağlık merkezi hizmeti sadece kişisel tedavi için değil, aynı zamanda toplumun genel hijyen koşullarıyla ilgiliydi. Bilim ve toplumsal işbirliği yapmak için ortaya çıkan bu merkezler, sadece hastalıktan korunmak ya da hasta iken tedavi için değil, psiko-fiziksel gücü artırmak için de kurgulanmıştı.

Sovyetler Birliği Komünist Partisi’nin "işçi ve Köylülerin Sağlık Durumu ve Sağlık Hizmetleri" çalışması sonucunda aşağıdaki hedeflere kısa sürede ulaşıldı:
.Enfeksiyon hastalıklarının azaltılması ya da yok edilmesi,
.Salgınların önlenmesi,
.Diğer sık görülen hastalıkların azaltılması,
.Üretim birimlerindeki meslek hastalıkları ve iş kazalarının önlenmesi,
.İş ve toplumsal yaşantıdaki tehlikelerin azaltılması ya da yok edilmesi,
.Sanitasyon (sağlık koruma) koşullarının ve doğru beslenmenin sağlanması