İşçi sınıfı, yaygın biçimde örgütlenerek gücünü somutlaştiramadığından bugün toplumun aynasında silik bir görüntü vermektedir. Ne iktidar, ne siyasi partiler ve ne de medya, işçi sınıfını ve örgütlerini ciddiye almaz bir hava içindedirler.

İşçi sınıfı, yaygın biçimde örgütlenerek gücünü somutlaştiramadığından bugün toplumun aynasında silik bir görüntü vermektedir. Ne iktidar, ne siyasi partiler ve ne de medya, işçi sınıfını ve örgütlerini ciddiye almaz bir hava içindedirler.

Emek ile ilgili gelişmeler ve sendikaların eylemleri bir zamanlar basının ön sayfalannda yer bulurken şimdi holding medyasının gündeminde yoktur. Bu yalnızlığın içine, işçi hareketini ve sendikalan işçi önderlerinin kendileri atmıştır.

Günlük çıkar politikaları, her siyasi iktidar ile iyi geçinme yanlışı, sosyal sendikacılık değil ücret sendikacılığı yapılması ve toplumun yapısını değiştirebilecek projelerin üretilememesi bu yalnızlığın başlıca nedenleridir. Bu yüzden işçi sınıfının örgütlü gücü olan sendikalar iktidarlar karşısında buyurgan, isteyen ve istediğini alabilen güçlü kuruluşlar değil dizlerinin üstünde rica eden kuruluşlar görüntüsü vermektedir.

Bu nedenle de ciddi kan kaybetmektedir. TUİK verilerine göre iş sözleşmesine dayalı olarak çalışanların sayısı 14 milyona yaklaşmaktadır. Sendikalar tüketicilerle de işbirliği içinde yaygın ve etkili örgütlenme kampanyalan yapamadıklarından küreselleşen sermaye karşısında güç kazanamamakta ve giderek rninimalleşmektedir.

İktidar partisi kendi siyasal egemenliğini güçlendirmek için yürütmeyi, yargıyı ve tüm sivil toplum kuruluşlarını yönlendirme sürecini başanyla sergilemiştir.

Bu bağlamda "özgür sendikacılığı" "biat sendikacılığı’ria dönüştürmede hüner sahibi olduğunu kanıtlamıştır. İktidar dışında ki siyasi partiler bu konuda ne yapmışlardır? İşçinin oy gücünün, kendilerini iktidar yapabileceğinin ayırdına vanp bu yolda adım atabilmişler midir?

Sendika yöneticilerinin siyasal görüntü vermek ve yönlendirmek konusunda sergilediği çekingenlik, mislisi ile iktidar partisi dışında TBMM’de temsil edilen partilerde açıkça yaşanmaktadır. CHP’yi taklitçilik değil işçi gerçeği kurtarır Bu konuda özellikle dikkat çeken gelişmeler, kendisine Yeni CHP demeye başlamış ana muhalefet partisinde gözlenmektedir.

Sosyal demokrasi kulvarında politika yaptığı iddiasında olan bu partinin yöneticileri ya sosyal demokrasinin ne anlama geldiğini bilmemekte ya da kasıtlı olarak partiye geçmişini tamamen inkâr eden yeni bir gömlek giydirmek çabasındadırlar.

Sosyal demokrat olsalar sosyal demokrasinin emek eksenli olduğunu bilirler ve örgüt birimlerinde işçi sınıfı açılımı başlatırlar ve üye profilini ağırlıklı olarak emekçilerden oluşturmaya çalışırlardı. Bu yapılmıyor ve üst düzey yöneticileri gizli-kapaklı Pensilvania ziyaretleri yaparak Türkiye’de iktidar olma kavgası veren bir cemaat ile aralannda bir kapı açmaya çalışıyorlar.

Tarikatlara odaklanma, CHPde belirgin bir nitelik olmaya, Deniz Baykal’ın Moon tarikatına hayranlığı ile başladı şimdilerde ise Fetullahçılıkla sürüdürülmek isteniyor. Yöneticilerin, cemaatin toplantılarında boy göstermesini, Atatürkçüleri ve ulusaldan partiden silme söylemlerini bu açıdan değerlendirmekte yarar var.

Yeni CHP söylemi, Fetullah’a yaklaşma çabalan, AKP’nin dümen suyuna girme politikalan hayırlara vesile olacak ve Atatürk’ün kurduğu partiye yakışacak gelişmeler değildir. CHP yeni bir kimlik arayışından vazgeçerek işçi sınıfının gerçeğine sanlmalı, bu sınıfla bütünleşmek için örgütlenme ve eğitme seferberliğini başlatmalı, sendika yöneticilerinin yapamadığı işçi sınıfını aydınlatma ve siyaseten etkili kılma misyonunu yüklenmelidir. CHP’yi AKP taklitçiliği değil ancak işçi sınıfı gerçeği kurtarabilecektir. Bu böyle biline.