Biz sendikalaşma oranını yüzde 59.8 biliyorduk.. Değilmiş..

DİSK dâhil sendikalar kâğıttan kaplanmış

       Sendikalar var olmasına var da içleri boşmuş..
       İşçileri yokmuş..
       Biz sendikalaşma oranını yüzde 59.8  biliyorduk.. Değilmiş..
       Yüzde 8.9 muş!..
       Düşünün milyonlarca işçi var, yüzlerce sendika var, ama göstermelik.. Var mı var babında..
       Sosyal Güvenlik Kurumu’nun verileri devreye sokulsa..

DİSK, HAK-İŞ kapısına kilit vuracak..

       35 sendika devre dışı kalacak.. Tabela sendikası olacaklar..
       Peki bunun nedeni ne?
       Çok..

       BİR:  Patronlar sendika anlayışını sevmedi.. İşçinin temsilcileriyle masaya oturmak işlerine gelmedi.. Ağır ağır tırpanladılar, sendikasızlık meşru sendikalı olmak gayrı meşru hale getirildi..

       İKİ:  12 Eylül’le birlikte örgütlü olmak, hak aramak neredeyse terörist faaliyet olarak kabul edildi.. En küçük bir gösteriye katılana suçlu gözüyle bakıldı.. İnsanlar çekindi, korktu, ekmeğimden olmayayım telaşına düştü..

       ÜÇ:  Sağ-sol siyasetçiler de ‘sendikasızlaşmaya’  dur demedi.. İşlerine geldi.. Örgütlü güçten hep korktukları için teşvik etmediler.. Zorunlu kılmadılar..

       DÖRT:  Sendika ağaları türedi.. İşçinin parasını   kendi cüzdanları için kendilerine harcadılar.. Her biri holding sahibi gibi yaşamaya başladı.. Nefret uyandı..

       BEŞ:  Patronları suçladık ama sendikalar da patronlara kök söktürmedi değil.. İş yeri o talebi yerine getirirmiş getirmezmiş, batarmış çıkarmış umurlarında olmadı.. Patronlara düşman gözüyle baktılar..

       Bütün bunlar bir araya gelince..
       Sendikanın bol, sendikalı işçinin olmadığı ülke haline geldik..