Bugün mezarda emekliliğin kurbanlarını ele alacağız. Emeklilikte yaşa takılanlar (EYT) deniyor onlara. Aynı isimle platformları ver. Hemen her ay bir ilde eylemler yapıyor, seslerini duyurmaya çalışıyor, sorunlarına çözüm istiyorlar. Gasp edilen haklarını istiyorlar.
Kendilerinin tespit ettiği mağdur sayısı 237 bin. ÇSGB Faruk Çelik ise bu sayının gerçekte 500 bin olduğunu söylüyor.

 Bugün "mezarda emekliliğin" kurbanlarını ele alacağız. "Emeklilikte yaşa takılanlar" (EYT) deniyor onlara. Aynı isimle platformları ver. Hemen her ay bir ilde eylemler yapıyor, seslerini duyurmaya çalışıyor, sorunlarına çözüm istiyorlar. Gasp edilen haklarını istiyorlar.

Kendilerinin tespit ettiği mağdur sayısı 237 bin. ÇSGB Faruk Çelik ise "bu sayının gerçekte 500 bin olduğunu" söylüyor.

Yarım milyon insan…

Dertlerini hatırlayalım önce.

Sene 1999. Avrupa, Birliği, OECD, Dünya Bankası, IMF, hepsi koro halinde bastırıyordu. "Emeklilik yaşını yükseltin". Ecevit-Bahçeli-Yılmaz Hükümeti, ‘mezarda emeklilik’ yasa taslağı hazırladı. İşçiler ayağa kalktı. Türk-İş’in önderliğinde büyük mitingler yapıldı, protesto edildi.

Hükümet, işçilerin direnci yüzünden, emperyalist merkezlere verdiği sözleri yerine getiremiyordu. O sırada bir büyük felaket yaşandı. Millet acılar içinde kıvranırken, Hükümet acıyı ve dikkatlerin başka yöne çevrilmesini fırsat bildi, planını meclisten geçirerek yasalaştırdı. Bir acı daha yaşattı.

17 Ağustos depremiydi felaket. Resmi raporlara göre, 17.480 kişi ölmüş, 23.781 kişi yaralanmış, 505 kişi sakat kalmıştı. Enkaz altındaki cenazelere ulaşmak günler, haftalar sürmüştü. 133.683 bina çökmüş, 600.000 kişiyi evsiz kalmıştı. 285.211 konut, 42.902 işyeri hasar görmüştü. Resmi rakamlar böyle diyordu, ama "gerçekte ölü sayısı 50 bin" diyenler vardı. Yaklaşık 16 milyon insan depremden etkilenmişti. Aylarca sokaklarda naylon çadırlarda yattı milyonlar.

Ölümün eşiğinde emeklilik

İşte bu ulusal felaketti emperyalist merkezlerin emriyle çalışan Hükümete fırsat. 8 Eylül 1999 tarihinde 4447 Sayısı yasayı değiştirdiler.

Bu tarihten itibaren işe girecek olanlar için, daha önce kadınlarda 38 olan emeklilik yaşı 58’e, erkeklerde 43 olan emeklilik yaşı da 60’a, SSK’lıların emekliği için gereken prim gün sayısını 7000’e çıkardılar. Bu tarihten önce işe girenler için 1976 yılına kadar geriye dönük olarak "Kademeli Yaş ve Gün Şartı" getirdiler.

Milyonlarca işçi emekli olabilmeyi ölümün eşiğinde karşılayacaktı artık.

Ama çalışanın başına geçirilen çuval bundan ibaret de değildi. Geriye dönük olarak getirilen yaş şartı ile, 12 milyon çalışanın emeklilikleri 1 ila 20 yıl arasında ötelenmişti.

Yasa, Anayasa Mahkemesine gönderildi. Anayasa Mahkemesi Meclise "6 ay içinde düzeltin bu karmaşayı" dedi. Meclis, kademeleri biraz yumuşatarak geri gönderdi Anayasa Mahkemesine. Anayasa Mahkemesi SSK’lılar için olanı onayladı. Bağ-Kur ve Emekli Sandığı için "yaş kademelerini" iptal etti.

Meclis 23 Mayıs 2002’de, Anayasa Mahkemesinin "düzeltin" dediklerini düzeltmeyerek geri gönderdi. 1 Haziran 2002’de yasa Resmi Gazetede yayımlandı.

Daha sonra 4759 sayılı yasanın iptali için de tekrar Anayasa mahkemesine kadar gidildi. Ancak Anayasa Mahkemesi çalışanların emeklilik hakkının "kazanılmış" değil "beklenen" bir hak olduğu ve ülkenin ekonomik şartlarına göre "beklenen" hakların geri alınabileceği kararını vererek başvuruyu reddetti.

Bakar mısınız Anayasa Mahkemesine! Emeklilik hakkını kazanılmış bir hak saymıyor.

Böylece 12 Milyon çalışanın, kazanılmış hakları kanun yoluyla gasp edilmiş oldu.

Haklar gasp edildi

Devletin ÇSGB Faruk Çelik’in "Bir haksızlık var mı? Evet, var" diye itiraf ettiği, yasa yoluyla hakların gasp edilmesiydi.

Peki, kademeli yaşın mağdurları neler mi yaptı?

Senelerdir, durumun düzeltmesi için uğraşıyorlar. Örgütlendiler aralarında. Platformlar kurdular. İl il basın açıklamaları yaptılar.

Ama seslerini duyan olmadı. Ne iktidar, ne de meclisteki muhalefet partileri.

Bunun üzerine, Başbakan’a, Çalışma Bakanına dosyalar götürdüler. Muhalefet partilerini uykudan uyandırmaya çalıştılar. Nafile.

Milletvekillerine mektuplar yazdılar, o da yetmedi.

Açlık grevleri yaptılar yer yer.

İstedikleri ne?

Emekli olmak için prim gün ve sayısını tamamlayan bu yüzbinlerin istediği, yasa çıkarılarak gasp edilen emeklilik haklarıydı, ödedikleri sağlık primi hakkından yararlanmaktı.

Batının isteklerini emir sayan hükümetler, hakkı koruyan ve geliştiren değil, kanun yoluyla hakları gasp eden oldular.

Ya muhalefet?