14 Ocak 2017
BİR GÜN BİR TAVŞAN
Ben twitter, messenger, instagram, linkedin ve whatsApp gibi sosyal medya araçlarını kullanmıyorum; ama birkaç yıl önce, gelen baskıya dayanamayarak facebook sayfası açtım.
Ben twitter, messenger, instagram, linkedin ve whatsApp gibi sosyal medya araçlarını kullanmıyorum; ama birkaç yıl önce, gelen baskıya dayanamayarak facebook sayfası açtım. Aydınlık’ta yayımlanan yazıları birkaç gün sonra oraya koyuyorum. Benim neredeyse 50 yıldır öğrenmeye ve anlatmaya çalıştığım konu, Türkiye’de ve dünyada işçi sınıfı hareketi. Bunun dışında çok az konuyla ilgileniyorum. Kulaktan dolma bilgiyle yazanlara çok kızdığım ve onları çok eleştirdiğim için, çizmeyi aşmamaya, haddim olmayan konularda okuyucuyu meşgul etmemeye çalışıyorum.
Yazılarımı, doğal olarak, ancak bu konularla ilgilenenler okuyor. Facebook’taki sayfamda yer alan yazılar da ancak bu alanla uğraşanların ilgisini çekiyor. Bu konularla ilgilenenlerin sayısı da son derece sınırlı; bir türlü artmıyor.
Facebook sayfamda da genellikle başka konularda paylaşım yapmıyorum. Sohbete de girmiyorum.
Anlayacağınız, çok tatsız bir facebook kullanıcısıyım.
DOKTORA YAPAN TAVŞAN
2 Ocak 2017 günü bir arkadaşın sayfasında bir tavşan öyküsü okudum. Çok güldüm. Yeni yıla bir sürü tatsız olayla başladık, hiç olmazsa tebessüm edilsin diye bu tavşan öyküsünü sayfamda paylaştım. Aklımda kıssadan hisse çıkarmak filan da yoktu.
Yazı anlamadığım kadar büyük ilgi gördü. Yazıyı herkes kendine göre yorumladı. Bir hafta içinde 385 kişi beğendi, 151 kişi paylaştı. Benim tatsız işçi/sendika konularımın gördüğü ilginin kat kat fazlası. Gerçekten bu ilgiye çok şaşırdım.
Artık belediye otobüslerine ve metrolara parasız binen yaşta biri olarak, çağdaş teknolojileri kullanmadaki yetersizliğimin farkındaydım. Bu yazı benim için bir ders oldu.
Bu yazıya gösterilen ilgi, yazı tarzımı değiştirmem gerektiğini öğretti.
YAZI TARZIMI DEĞİŞTİRİYORUM
Bundan sonra, örneğin, kıdem tazminatıyla ilgili bir yazı yazacağımda, şöyle başlayacağım.
Bir gün bir tavşanla tilki ormanda gezintiye çıkmışlar. Bir ara tilkinin ayağı takılmış ve yere kapaklanmış. Tavşan ister istemez gülmüş. Tilki bir taraftan burkulan ayağını oğuştururken, diğer taraftan tavşana, “böyle giderse kıdem tazminatı hakkın da yanacak” diye seslenmiş. Tavşan birden irkilmiş, “kıdem tazminatım nasıl gidecek ki?” diye sormuş.
Evet, tavşanın kıdem tazminatı hakkının nasıl elden gideceğine bakalım.
İŞÇİ KİRALAMA BÜROLARI
Diyelim özel istihdam bürolarına işçi kiralama yetkisi veren kanunun uygulanmasından söz edeceğiz.
Artık yazının başlığı “Bir gün İki At”, girişi de şöyle olacak:
Bir gün iki at merada otluyormuş. Atlardan biri epeyce yaşlıymış, diğeriyse genç. Genç at tüm enerjisiyle oradan oraya atlayıp sıçrarken, yaşlı at onu uyarmış. “Çok hareketli olma, başın belaya girer” demiş.
Genç at, kişneyerek gülmüş, “ne olabilir ki” demiş, “ara sıra sahibimi gezdiriyorum, tüm işim bu.”
Yaşlı at, “yeni bir kanun çıktı” diye yanıtlamış. “Artık sahibimiz bizleri bir başka çiftçiye kiralayabilecek; hatta biz atlar için özel istihdam bürosu kurulmuş. Sahibimiz bizi bu büro aracılığıyla kiralayabilecek. İflahın kesilir artık.”
Genç at sormuş: “Yemimizi kim verecek?”
EZOP BOŞUNA UNUTULMUYOR
Yaşananlardan ders çıkarmak gerek. Okuyucularımızın talebi daha renkli yazılar. Ben de bu talebe uyacağım. Ezop’tan, Lafonten’den, yüzlerce yıllık masal geleneğimizden yararlanarak, işçi sınıfı ve sendikalara ilişkin tatsız yazıları neşeli ve okunur hale getireceğim.
Yazılarımı böylece tekdüzelikten ve renksizlikten kurtararak belki daha fazla kişinin işçi sınıfı ve sendika konularına ilgi duymasını sağlayabilirim. Başka çare gözükmüyor.
