İzmir Kemalpaşa’daki Özsüt fabrikasında emekçiler, sendikalı oldukları gerekçe gösterilerek işten çıkartıldı.

İşçi sınıfının çeşitli örgütlenme biçimleri vardır. Günümüzde en yaygın örgütlenme aracı, sendikalardır.

Sendikalaşmadaki artış kamu işçisi sayısındaki artıştan kaynaklanıyor. Ancak özel sektörde sendikalaşma sadece yüzde 6 düzeyinde.

Her ülkenin sendikalaşma deneyimi farklıdır. Bu nedenle de ücretliler içinde sendikalaşma oranları farklılık gösterir.

Türkiye’de günümüzde uygulanan çalışma mevzuatı, işçi statüsünde çalışanlar için sendika üyesi olma konusunda bir kısıtlama getirmemektedir.

Bu bölümde işçinin anayasa, yasa ve yönetmelikle düzenlenmiş sendikal haklarını kullanmasını engellemenin, nasıl bir suç tanımına girdiğini ve mevzuatımızın nasıl bir ceza öngördüğünü ele alacağız.

Sendika yöneticisinin ya da sendikanın işyeri temsilcisinin işyerinde güvencesi yoksa orada sendikal örgütlenme başarılı olamaz. İşçi böyle bir yerde sendikaya üye olmak da istemez.

Anayasa ve 6356 sayılı yasanın dışında, işçinin sendikalaşma hakkını düzenleyen önemli bir belge daha vardır. Bu belge, mevzuatımızı tamamlamakta ve sendikalaşma özgürlüğü konusundaki berraklığı daha da netleştirmektedir.

Ana çerçevesinin Anayasa’da bu şekilde çizildiği sendikal haklar, 18 Ekim 2012 tarihinde yürürlüğe giren 6356 sayılı Sendikalar Ve Toplu İş Sözleşmesi Kanunu’nda daha da ayrıntılı anlatılıyor.

İşçinin işten çıkarılma sebepleri sıralandığında görülecektir ki, sendika üyesi olması başta gelen sebeptir.

Siz hiç, sendika üyesi oldu diye bir işverenin fabrikasına el konulduğunu, ticaretten men edildiğini, işinin elinden alındığını duydunuz mu? Duymadınız, duyamazsınız.

Sendikaların üye sayısı ve sendikalaşma oranındaki düşme eğilimi Türkiye’ye özgü değildir. Çeşitli nedenlere bağlı olarak, birçok ülkede sendikalaşma oranlarında bir düşme söz konusudur.