İş yasalarında değişiklik konusu Çalışma Bakanı’nın “Toplantılara başladık” açıklamaları ile birlikte yeniden gündeme geldi.

Hükümetin kararlı bir şekilde yasalaştırmak istediği konulardan başın da gelen esnek çalışma ve kıdem tazminatının fona devri için neredeyse tüm bakanların kendince katkı sunduğu top yekûn bir kampanya yürüttüğü aşikâr.

Ulusal İstihdam Strajesi’nde (UİS) olduğu gibi Orta Vadeli Programın (OVP) istihdam politikalarıyla ilgili bölümü de esas itibarıyla esnekleştirme politikalarına dayanmaktadır.

İşgücü Piyasası Kurumları, Politikaları ve Performansı: Türkiye´de Esneklik ve Güvence başlıklı rapor, işgücü piyasasıyla ilgili verileri analiz ederek işgücü piyasasının performansını geliştirmeye yönelik kurumsal ve politikalar temelinde öneriler sunmayı amaçlıyor.

61. Hükümet programındaçalışma hayatı açısından kritik bazı hedefler yer alıyor.Bunlardan biri kıdem tazminatı fonunun kurulması diğeri ise işgücü piyasalarının esnekleştirilmesi.

AKP hükümetinin 2011-2013 yıllarını kapsayan Orta Vadeli Programı (OVP) 10 Ekim 2010 tarihli Resmi Gazete’de yayımlandı. Programda “işgücü piyasasını daha esnek hale getirecek politikaların uygulanması” öngörülüyor. Esneklikten ne anlaşıldığını biraz sonra aktarmaya çalışacağım.

Cumhurbaşkanı Turgut Özal’ın beklenmedik vefatı ve ardından Süleyman Demirel’in cumhurbaşkanlığına seçilmesinden sonra oluşturulan 50. Cumhuriyet Hükümeti (I. Tansu Çiller Hükümeti) 25.6.1993-5.10.1995 tarihlerinde görev yaptı.

1992 yılında çalışma hayatında önemli değişikliklerin yaşandığı günlerde iş güvencesi talebi öne çıktı.

Seçimlerden sonra yoksullaştırıcı neoliberal ekonomi politikası derinleşerek devam edecek. Pahalılık artarken kemerler daha da sıkılacak ve emek gelirleri düşecek. Borç sarmalı daha da derinleşecek. İşsizlik tehlikesi büyük. Bu iç karartıcı tablodan çıkış için toplumsal muhalefetin yükselişi ve erken seçim talebi çok önemli.

Kemer sıkma politikaları, ay sonunu borçlanarak getiren yurttaşları zor durumda bıraktı.

Türkiye ekonomisinde yaşanan 1991 krizinden sonra işten çıkarmalar artınca, işçilerin ve işçi sendikalarının kanunla iş güvencesinin sağlanması talepleri arttı.

TÜİK’İN verilerine göre iş bulma umudu olmayanların sayısı 2 milyon kişiye dayandı. İşgücüne dahil edilmediği için işsiz sayılmayanlar arasındaki kadın oranında artış yaşanarak 1 milyon 60 bine ulaştı.